e-Konkursy.info - codzienne nowe konkursy

notta napisał(a):

notta napisał(a):

zielonaszpilka napisał(a):

notta napisał(a):

zielonaszpilka napisał(a):

notta napisał(a):

Ja dodam coś z zupełnie innej strony. Pod koniec czerwca kupiłam od niego paragony, na początku lipca info o wygranej głównej więc wysyłka do organizatora. Sprawdzam korespondencję i widzę, że temat załatwiony bez problemu. Wysyłka paragonu też nie było problemu. Pytanie co musiało się wydarzyć między użytkownikami że doszło do tej sytuacji..

Ale wysłał ten paragon do Ciebie czy prosto do organizatora? Jak to drugie to masz pewność, że ten paragon dotarł? Sytuacja dziwaczna, ale jedno jest pewne, estrelitta szuka do niego kontaktu od kilku dni, gość się loguje, dodaje wpisy, lajkuje komentarze z pytaniem o ten paragon a do estrellity się nie odzywa. Nie wiem jak bezczelnym trzeba być, żeby coś takiego robić. Bez względu na to ile razy wcześniej był uczciwy, to to co robi teraz jest słabe.

Wysyłka do organizatora, mam potwierdzenie nadania przesyłki.

Mam nadzieję, że w przesyłce jest oryginalny paragon ze sklepu  i mam nadzieję, że z estrellitą też się uda sprawę załatwić z korzyścią dla niej.

ja też...

Wracam do tematu, bo mój voucher dotarł i wszystko przebiegło bez problemów

moskala22 napisał(a):

Wkurza mnie, a raczej sprawia, że jestem bezsilna, nowotwór u teścia. Zrobił się z niego wrak człowieka. Powiedzcie mi, dlaczego dopóki nowotwór nie zostaje zdiagnozowany, to człowiek trzyma się kupy, a jak ma diagnozę, to się sypie w momencie. To samo było z moim tatą. Owszem bolał go brzuch, chodził po lekarzach i w sumie nic nie wychodziło, a on nadal był wesołym, pełnym energii postawnym facetem. Trafił do szpitala, rozcięli go i zszyli, diagnoza-nowotwór trzustki i w ciągu dwóch tygodni ze 51letniego faceta zrobił się wychudzony staruszek

moskala22 napisał(a):

Wkurza mnie, a raczej sprawia, że jestem bezsilna, nowotwór u teścia. Zrobił się z niego wrak człowieka. Powiedzcie mi, dlaczego dopóki nowotwór nie zostaje zdiagnozowany, to człowiek trzyma się kupy, a jak ma diagnozę, to się sypie w momencie. To samo było z moim tatą. Owszem bolał go brzuch, chodził po lekarzach i w sumie nic nie wychodziło, a on nadal był wesołym, pełnym energii postawnym facetem. Trafił do szpitala, rozcięli go i zszyli, diagnoza-nowotwór trzustki i w ciągu dwóch tygodni ze 51letniego faceta zrobił się wychudzony staruszek

cb656 napisał(a):

moskala22 napisał(a):

Wkurza mnie, a raczej sprawia, że jestem bezsilna, nowotwór u teścia. Zrobił się z niego wrak człowieka. Powiedzcie mi, dlaczego dopóki nowotwór nie zostaje zdiagnozowany, to człowiek trzyma się kupy, a jak ma diagnozę, to się sypie w momencie. To samo było z moim tatą. Owszem bolał go brzuch, chodził po lekarzach i w sumie nic nie wychodziło, a on nadal był wesołym, pełnym energii postawnym facetem. Trafił do szpitala, rozcięli go i zszyli, diagnoza-nowotwór trzustki i w ciągu dwóch tygodni ze 51letniego faceta zrobił się wychudzony staruszek

To siedzi w psychice. Rak nie zawsze musi być bolesny, dokuczliwy, zżera podstępnie, po cichu. Dopiero świadomość tego, że jakieś tam dokuczliwości organizmu to nie coś, co "ee, kilka dni poboli i przestanie, zawsze tak było, przeczekam", tylko magiczny RAK wywołuje w psychice zator, zafiksowanie na temacie i uruchamia procedurę autodestrukcji. Przykre. Ktoś kiedyś powiedział, że WSZYSTKO ZACZYNA SIĘ W GŁOWIE i tu chyba trzeba szukać wyjaśnienia.

moskala22 napisał(a):

Wkurza mnie, a raczej sprawia, że jestem bezsilna, nowotwór u teścia. Zrobił się z niego wrak człowieka. Powiedzcie mi, dlaczego dopóki nowotwór nie zostaje zdiagnozowany, to człowiek trzyma się kupy, a jak ma diagnozę, to się sypie w momencie. To samo było z moim tatą. Owszem bolał go brzuch, chodził po lekarzach i w sumie nic nie wychodziło, a on nadal był wesołym, pełnym energii postawnym facetem. Trafił do szpitala, rozcięli go i zszyli, diagnoza-nowotwór trzustki i w ciągu dwóch tygodni ze 51letniego faceta zrobił się wychudzony staruszek

androm napisał(a):

moskala22 napisał(a):

Wkurza mnie, a raczej sprawia, że jestem bezsilna, nowotwór u teścia. Zrobił się z niego wrak człowieka. Powiedzcie mi, dlaczego dopóki nowotwór nie zostaje zdiagnozowany, to człowiek trzyma się kupy, a jak ma diagnozę, to się sypie w momencie. To samo było z moim tatą. Owszem bolał go brzuch, chodził po lekarzach i w sumie nic nie wychodziło, a on nadal był wesołym, pełnym energii postawnym facetem. Trafił do szpitala, rozcięli go i zszyli, diagnoza-nowotwór trzustki i w ciągu dwóch tygodni ze 51letniego faceta zrobił się wychudzony staruszek

A gdzie ma ten nowotwór?

zielonaszpilka napisał(a):

cb656 napisał(a):

moskala22 napisał(a):

Wkurza mnie, a raczej sprawia, że jestem bezsilna, nowotwór u teścia. Zrobił się z niego wrak człowieka. Powiedzcie mi, dlaczego dopóki nowotwór nie zostaje zdiagnozowany, to człowiek trzyma się kupy, a jak ma diagnozę, to się sypie w momencie. To samo było z moim tatą. Owszem bolał go brzuch, chodził po lekarzach i w sumie nic nie wychodziło, a on nadal był wesołym, pełnym energii postawnym facetem. Trafił do szpitala, rozcięli go i zszyli, diagnoza-nowotwór trzustki i w ciągu dwóch tygodni ze 51letniego faceta zrobił się wychudzony staruszek

To siedzi w psychice. Rak nie zawsze musi być bolesny, dokuczliwy, zżera podstępnie, po cichu. Dopiero świadomość tego, że jakieś tam dokuczliwości organizmu to nie coś, co "ee, kilka dni poboli i przestanie, zawsze tak było, przeczekam", tylko magiczny RAK wywołuje w psychice zator, zafiksowanie na temacie i uruchamia procedurę autodestrukcji. Przykre. Ktoś kiedyś powiedział, że WSZYSTKO ZACZYNA SIĘ W GŁOWIE i tu chyba trzeba szukać wyjaśnienia.

Myślę, że dużo w tym racji, bo u nas zadziałało, tylko akurat odwrotnie. Teść od dłuższego czasu źle się czuł. Rok chodził po lekarzach, bo wiedział, że coś się dzieje, że jest nie tak. Kilka gastroskopii, kolonoskopia, USG brzucha, badania z krwi i nic, wszystko książkowo. Lekarze sugerowali nerwicę i chociaż czasem jest to trafna diagnoza to nie u teścia. Po roku zrobili w końcu tomograf i znaleźli guza trzustki, tydzień później był po operacji. Obecnie mijają trzy lata od diagnozy i teść czuje się świetnie  wiadomi, że diagnoza przyniosła mu (i nam) mnóstwo stresu, ale też ulgę, że nie oszalał, że jego objawy były rzeczywiste, że wie co to jest i z czym walczy. Raka potraktował po prostu jak chorobę, którą trzeba wyleczyć i super mu to na całe szczęście idzie  Jestem przekonana, że gdyby miał inne nastawienie, gdyby ta diagnoza go załamała to leczenie na pewno byłoby trudniejsze i nie wiem czy tak efektywne.

Orenda napisał(a):

zielonaszpilka napisał(a):

Myślę, że dużo w tym racji, bo u nas zadziałało, tylko akurat odwrotnie. Teść od dłuższego czasu źle się czuł. Rok chodził po lekarzach, bo wiedział, że coś się dzieje, że jest nie tak. Kilka gastroskopii, kolonoskopia, USG brzucha, badania z krwi i nic, wszystko książkowo. Lekarze sugerowali nerwicę i chociaż czasem jest to trafna diagnoza to nie u teścia. Po roku zrobili w końcu tomograf i znaleźli guza trzustki, tydzień później był po operacji. Obecnie mijają trzy lata od diagnozy i teść czuje się świetnie  wiadomi, że diagnoza przyniosła mu (i nam) mnóstwo stresu, ale też ulgę, że nie oszalał, że jego objawy były rzeczywiste, że wie co to jest i z czym walczy. Raka potraktował po prostu jak chorobę, którą trzeba wyleczyć i super mu to na całe szczęście idzie  Jestem przekonana, że gdyby miał inne nastawienie, gdyby ta diagnoza go załamała to leczenie na pewno byłoby trudniejsze i nie wiem czy tak efektywne.

super, bo rak trzustki to jest mega przeciwnik. Teść musiał super znać swoje ciało, bo z tym rakiem jest najczęściej tak, że brak objawów (albo nieodczuwalne), a jak już coś to już z przerzutami i wtedy jest naprawdę trudno...

Enjoy_today napisał(a):

Tak apropo raka powiem Wam też moją historię. Mojej mamie zdiagnozowano raka, który ma bardzo dobre rokowania rzędu 95% u osób które podejmują leczenie. To był jakiś rodzaj raka skóry. Leczenie poprzez wycięcie zmiany. Ale moja mama uznała, że będzie leczyć się ziołami i że w żadnym wypadku nie chce nawet na wizytę jechać do szpitala onkologicznego. Ostatecznie uznała, że woli umrzeć niż się leczyć. Z dnia na dzień przestała jeść, schudła do 46 kg, przestała wychodzić z domu, oczekiwała, że będzie się ktoś nią zajmował. I to nie były objawy raka. Dodam, że moja mama ma 60 lat. I nic nie pomagało ani wsparcie bliskich, ani psychiatra.
(Finalnie zmiana została wycięta prywatnie. Po długiej, długiej walce jest lepiej. Ale to co przeszliśmy to koszmar.)
I ja wiem, że każdy ma prawo do swoich poglądów, przekonań i wyborów, a bliscy powinni je uszanować. Ale mam taką myśl, że gdy czasem ta walka z psychiką to druga walka obok walki z rakiem. 
Przytulam wszystkich walczących bezpośrednio i pośrednio. Niech moc będzie z Wami ❤️

zielonaszpilka napisał(a):

Enjoy_today napisał(a):

Tak apropo raka powiem Wam też moją historię. Mojej mamie zdiagnozowano raka, który ma bardzo dobre rokowania rzędu 95% u osób które podejmują leczenie. To był jakiś rodzaj raka skóry. Leczenie poprzez wycięcie zmiany. Ale moja mama uznała, że będzie leczyć się ziołami i że w żadnym wypadku nie chce nawet na wizytę jechać do szpitala onkologicznego. Ostatecznie uznała, że woli umrzeć niż się leczyć. Z dnia na dzień przestała jeść, schudła do 46 kg, przestała wychodzić z domu, oczekiwała, że będzie się ktoś nią zajmował. I to nie były objawy raka. Dodam, że moja mama ma 60 lat. I nic nie pomagało ani wsparcie bliskich, ani psychiatra.
(Finalnie zmiana została wycięta prywatnie. Po długiej, długiej walce jest lepiej. Ale to co przeszliśmy to koszmar.)
I ja wiem, że każdy ma prawo do swoich poglądów, przekonań i wyborów, a bliscy powinni je uszanować. Ale mam taką myśl, że gdy czasem ta walka z psychiką to druga walka obok walki z rakiem. 
Przytulam wszystkich walczących bezpośrednio i pośrednio. Niech moc będzie z Wami ❤️

Przytulam mocno. To bardzo trudna sytuacja, dobrze że powoli się prostuje. Żeby nie było, że mój teściu to od razu po diagnozie wszedł w tryb zadaniowy i heja do przodu. No nie. Pierwsze tygodnie to też było dużo nerwów, łez, teściu się już z nami żegnał, rozdawał pamiątki wnukom i generalnie nastrój był mocno przygnębiający. Ale po kilku tygodniach, po rozmowach z fajnymi lekarzami, na których trafił, po poukładaniu sobie tego w głowie odżył i zaczął mieć zupełnie inne podejście do choroby i do życia. To zawsze proces, każdy ma swoją drogę.

moskala22 napisał(a):

zielonaszpilka napisał(a):

Enjoy_today napisał(a):

Tak apropo raka powiem Wam też moją historię. Mojej mamie zdiagnozowano raka, który ma bardzo dobre rokowania rzędu 95% u osób które podejmują leczenie. To był jakiś rodzaj raka skóry. Leczenie poprzez wycięcie zmiany. Ale moja mama uznała, że będzie leczyć się ziołami i że w żadnym wypadku nie chce nawet na wizytę jechać do szpitala onkologicznego. Ostatecznie uznała, że woli umrzeć niż się leczyć. Z dnia na dzień przestała jeść, schudła do 46 kg, przestała wychodzić z domu, oczekiwała, że będzie się ktoś nią zajmował. I to nie były objawy raka. Dodam, że moja mama ma 60 lat. I nic nie pomagało ani wsparcie bliskich, ani psychiatra.
(Finalnie zmiana została wycięta prywatnie. Po długiej, długiej walce jest lepiej. Ale to co przeszliśmy to koszmar.)
I ja wiem, że każdy ma prawo do swoich poglądów, przekonań i wyborów, a bliscy powinni je uszanować. Ale mam taką myśl, że gdy czasem ta walka z psychiką to druga walka obok walki z rakiem. 
Przytulam wszystkich walczących bezpośrednio i pośrednio. Niech moc będzie z Wami ❤️

Przytulam mocno. To bardzo trudna sytuacja, dobrze że powoli się prostuje. Żeby nie było, że mój teściu to od razu po diagnozie wszedł w tryb zadaniowy i heja do przodu. No nie. Pierwsze tygodnie to też było dużo nerwów, łez, teściu się już z nami żegnał, rozdawał pamiątki wnukom i generalnie nastrój był mocno przygnębiający. Ale po kilku tygodniach, po rozmowach z fajnymi lekarzami, na których trafił, po poukładaniu sobie tego w głowie odżył i zaczął mieć zupełnie inne podejście do choroby i do życia. To zawsze proces, każdy ma swoją drogę.

U nas niestety rokowania są złe i to chyba jest tak najbardziej dobijające

moskala22 napisał(a):

zielonaszpilka napisał(a):

Enjoy_today napisał(a):

U nas niestety rokowania są złe i to chyba jest tak najbardziej dobijające

atyde25 napisał(a):

Powoli się nie dziwię jednej patoyou***, że zalicza odbieranie telefonów dzień i noc jako jeden z czynników jej zawodu (coś na kształt pracy).

I mi za to nie płacą, nie dzwońcie do mnie hahahhaha.

Jak mi tęskno za starymi czasami gdy nie było tego wszystkiego co teraz jest
Nie chcę już komórek, netu, inwigilacji na każdym kroku.

cb656 napisał(a):

atyde25 napisał(a):

Powoli się nie dziwię jednej patoyou***, że zalicza odbieranie telefonów dzień i noc jako jeden z czynników jej zawodu (coś na kształt pracy).

I mi za to nie płacą, nie dzwońcie do mnie hahahhaha.

Jak mi tęskno za starymi czasami gdy nie było tego wszystkiego co teraz jest
Nie chcę już komórek, netu, inwigilacji na każdym kroku.

Wyrachowany matematyk,
ze studentkami mając styk
chętnie zaliczał
ładne oblicza
w ramach studenckich praktyk.

Autor - piszący te słowa...

Tymczasem INNI Autorzy, ech...

Jak DZIŚ powiedziałby napisałby klasyk z czasów, których już nie ma:
Niejedna patoyou*** dla niejednego pana pierw była obca, potem obcałowywana. 
albo:
Czy hrabina czy kucharka, byle była w kroku szparka*.

A jak to powiedział Gruzin u Pana Boga za piecem: "wkurza mnie, że dajosz, a dienieg nie bieriosz!"

Straszliwie mnie wkurza, że dziś nie ma kabaretu na miarę DUDKA czy choćby POTEM.
Chociaż tak naprawdę to chyba DUDEK był przedtem...
Aaaa, nie, to wszystko się zgadza! Przedtem DUDEK, potem POTEM!

---
* przymiotnik

donia7 napisał(a):

Lubię lody Nuii dlatego zapłaciłam dziś za 2 sztuki ponad 17 zł w Lewiatanie. Ale uważam, że ta cena jest niesprawiedliwa. Kilka dni temu byliśmy koło Neapolu i tam za 4 lody Nuii zapłaciliśmy 4 euro. Zresztą tam wszystko dużo tańsze, więc ja osobiście byłam w szoku więc... wkurzają mnie ceny w Polsce

bianka33 napisał(a):

donia7 napisał(a):

Lubię lody Nuii dlatego zapłaciłam dziś za 2 sztuki ponad 17 zł w Lewiatanie. Ale uważam, że ta cena jest niesprawiedliwa. Kilka dni temu byliśmy koło Neapolu i tam za 4 lody Nuii zapłaciliśmy 4 euro. Zresztą tam wszystko dużo tańsze, więc ja osobiście byłam w szoku więc... wkurzają mnie ceny w Polsce

W Niemczech w Aldi 3 x 90 ml Nuii płaciłam mniej niż 2 euro, w Polsce w Aldi 1 Nuii 90 ml kosztuje prawie 8 zł. Tylko nam wciska się te lody jako luksusowe. Dlatego poza konkursem wolę najzwyklejsze polskie lody jak śnieżna kostka z Koral, 2 zł z groszami za 180 ml.

Zresztą tak jest ze wszystkim w Niemczech słoik 1 kg Nutelli kosztuje mniej niż w Polsce słoik 600 g. W DE w Kauflandzie Milka Mmmax 8 zł z groszami, w Polsce w Kauflandzie ponad 16 zł. Już nie wspomnę, o różnicy co to dla Niemca 1,99 euro wydać a dla nas 16 zł na czekoladę...